prolog

 Wiecie jak to jest,kiedy ktoś pojawia się w waszym życiu w niewłaściwym miejscu i  czasie? Tak było z Charlie.
Nie byłem trudnym dzieciakiem.  Trafniejszym określeniem byłoby "niekochane". Tak,zdecydowanie, rodzice mnie nie kochali.  Ja też ich nie kochałem. Kiedy,będąc rozpieszczonym ośmiolatkiem,zacząłem myśleć logicznie, doszedłem do wniosku,że byłem zwykłą wpadką. Z okresu dzieciństwa pamiętam tylko co jakiś czas zmieniające się opiekunki i cotygodniowe wizyty matki z samego rana. Myślała,że  śpię,ale zawsze wszystko słyszałem. Zostawiała pieniądze, nigdy o mnie nie pytała. Nie interesowała mnie jej osoba- wiedziałem,że pieniądze są dla mnie,więc zawsze miałem to,czego chciałem. Opiekunki zwracając się do mnie,nigdy nie zdrabniały mojego imienia, nikt nigdy nie mówił do mnie czule. Byłem po prostu Connorem.  Mając te głupie osiem lat, wepchnięto mnie między ludzi, do szkoły. Odstawałem od reszty, ale nie przeszkadzało mi to. Irytowały mnie ich uśmiechnięte buźki, bo sam taki nigdy nie byłem. Nie miałem powodów do uśmiechu. Siedziałem sam, z boku. Nauczycielki latały wokół mnie, codziennie pytając,czy nic mi nie jest. Ja nigdy  nie odpowiadałem. Tak mijały lata. Coraz bardziej 'dziwaczałem'; tak mówili wychowawcy podczas rozmów z moją matką,która udawała,że słucha ich wywodów,kiedy odwiedzali mój dom. Po każdej takiej wizycie mówiłem jej,że to wszystko jej wina, ale ona nigdy ze mną nie rozmawiała. Rzucała tylko spojrzeniem i opuszczała pomieszczenie. Uciekała przede mną, a ja cieszyłem się za każdym razem,kiedy sprawiałem jej zawód. Chociaż...kto wie,czy te zawody sprawiały jej choć trochę przykrości?
A teraz jestem osiemnastoletnim psychopatą. Gdybym miał normalnych rodziców, na pewno nazywaliby moich przyjaciół 'marginesem społecznym' i siedziałbym w domu,uziemiony szlabanem rodzicielskim.  Na szczęście moi rodzice nie byli normalni, a ja obracałem się w jakim towarzystwie chciałem i nikt nie zwracał na to uwagi. Bez tej trójki mieszkałbym chyba na ulicy. Tristan, James i Bradley - swój do swego ciągnie. Oni byli równie stuknięci,co ja. Ale powiedzmy sobie prawdę: czy ktoś normalny wytrzymałby ze mną chociaż jeden dzień? Mieliśmy ten przywilej, że matka natura nie szczędziła nam swoich darów. Kurcze,byłem na prawdę przystojny i -jakkolwiek gejowsko to nie zabrzmi- to samo mogłem powiedzieć o moich kumplach. No,może Brad był trochę bardziej słodki,niż przystojny,ale to działało na panienki,więc nie narzekałem. Wyglądaliśmy na normalnych kumpli, ale w mojej chorej główce nie wszystko funkcjonowało tak,jak powinno. Byłem tego świadomy; to wina mojej matki. Myślała,że wyrosnę na normalnego? Niestety,ale jabłko pada niedaleko od jabłoni.
Tego wieczora wybraliśmy inny klub niż zwykle. Chłopacy starali się o takie miejsca, w których było co wyrwać. Dziewczyny mi się nigdy nie opierały; ich naiwność szła im na rekę. Gdyby któraś z nich kiedykolwiek mi odmówiła,dostałbym conajmniej szału. Tristan wiedział o tym najlepiej,dlatego podsuwał mi pod nos łatwe sztuki. albo przynajmniej myślał,że są łatwe. Zdawałem się na niego, zawsze z pozytywnym skutkiem.  Feralnej nocy wybrał zły klub i złą godzinę, a ja nie zdążyłem zapoznać się z ofertą kumpla,kiedy  zobaczyłem ją. Wyszedłem na papierosa, a ona stała przy ścianie, zmarznięta. Miała na sobie małą czarną; "standard" pomyślałem. Była bardzo drobniutka,a jej buzia była przeurocza. Taka niewinna. Dużymi oczyma obserwowała wszystko,co działo się wokół. Wyglądała na conajmniej zagubioną.Jakby pierwszy raz miała na sobie tak krótką spódniczkę. Jakby nigdy wcześniej jej usta nie były tak czerwone. Jakby ciężar tuszu do rzęs ciążył na jej powiekach. To jednak nie zmieniło faktu,że była tak cholernie seksowna. Może nie podszedłbym do niej,gdyby w tamtej chwili nie przygryzła wargi;ale przygryzła i nic nie mogłem poradzić.
- Szukasz rozrywki? - zagadałem. Nie bawiłem się w wyszukany podryw. Wszystkim laskom wystarczył mój "cholernie seksowny uśmiech" i "zniewalający zapach". Z resztą, niby po co przychodziły tak odstrojone do klubów? Chciałem,tak jak zwykle to robię, złapać ją w talii i zabawić się w uwodziciela, ale ona obrzuciła mnie karcącym,a wręcz wyrażającym obrzydzenie spojrzeniem.
- Pojebało cię koleś? Zabierz brudne rączki. - powiedziała przesłodzonym tonem, uśmiechając się tak sztucznie, że głos psychopaty w mojej głowie podsunął mi scenariusze,których mogę użyć,żeby zmazać z jej buźki ten irytujący uśmieszek. Tętno poszło momentalnie w górę; czy ta laleczka mi właśnie odmówiła? Byliśmy sami, złapałem więc jej nadgarstki i przycisnąłem ją do ściany, sapiąc do jej ucha:
- Mi. Się. Nie odmawia.
Przez chwilę zauważyłem przerażenie w jej oczach. Spodobało mi się to. Jeśli chce pogrywać,proszę bardzo. Dawałem jej ostatnią szansę. Jeśli nie dostanę tego,czego chcę, pożałuje. Byłem tego pewny- wiedziałem,że później nie będę w stanie się opanować. A ona? Ona mnie odepchnęła i zanim zainterweniowałem, obok niej pojawił się chłopak.
-Psychopata. -rzucił, obejmując moją dziewczynę i odchodząc w ciemną uliczkę. Może gdyby mnie tak nie nazwał,nie skończyłby tak,jak skończy. Na nieszczęście dla niego,ten zwrot bardzo mnie wpieniał. W tamtym momencie uwolniłem psychopatę w mojej głowie i nie myślałem już racjonalnie. W tamtym momencie nic nie było okej, w tamtym momencie zaczęła się zabawa. W tamtym momencie skończyło się normalne życie Charlie. W tamtym momencie zaczęła się obsesja.

____________________________________________
krótka notka: z boku jest ankieta,zaznaczajcie się :) chcę wiedzieć,ile osób czyta/będzie czytać.
i mała prośba o komentarze,które są ogromną motywacją.
buziaki :*